Μεγάλες Προσωπικότητες στο Σκάκι – Ανατόλι Κάρποβ
Ο Ανατόλι Γεβγκένιεβιτς Κάρποφ (23 Μαΐου 1951- ) είναι Ρώσος συγγραφέας, πολιτικός και γκρανμαίτρ στο σκάκι, καθώς και ο δωδέκατος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού.
Ήταν ο επίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής από το 1975 – 1985, όταν και νικήθηκε από τον Γκάρι Κασπάροβ. Έπαιξε τρεις αγώνες ενάντια στον Κασπάροβ για τον τίτλο (1986-1990), πριν ξαναγίνει Παγκόσμιος Πρωταθλητής όταν ο Κασπάροβ αποχώρησε από τις διοργανώσεις της FIDE το 1993. Κατείχε τον τίτλο μέχρι το 1999, οπότε και παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της FIDE και τους νέους κανονες του πρωταθλήματος. Για δεκαετίες υπήρξε μεταξύ της ελίτ του σκακιστικού κόσμου, και θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Οι επιτυχίες του σε τουρνουά περιλαμβάνουν πάνω από 160 πρώτες θέσεις! Κορυφαία Elo βαθμολογία του 2780! και 90 στο σύνολο μήνες στο νούμερο ένα στον κόσμο.
Έμαθε να παίζει σκάκι στην ηλικία των τεσσάρων και έγινε υποψήφιος Μάστερ από έντεκα ετών. Στα δώδεκα, έγινε δεκτός στη φημισμένη σχολή σκακιού του Mikhail Botvinnik. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Κάρποβ να βελτιωθεί τόσο γρήγορα ώστε να γίνει ο νεαρότερος Σοβιετικός Εθνικός Μάστερ στην ιστορία στην ηλικία των 15 το 1966.
Το 1967, κέρδισε το ετήσιο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων στο Groningen. Την ίδια χρονιά κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο γυμνάσιο, και μπήκε στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 1968 για να μελετήσει τα μαθηματικά.
Το 1969, ο Κάρποβ έγινε ο πρώτος παίκτης μετά τον Spassky (1955) που κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, σκοράροντας ένα αήττητο 10/11 στον τελικό στη Στοκχόλμη. Το 1970, έφτασε στην τέταρτη θέση στο διεθνές τουρνουά του Καράκας της Βενεζουέλα, και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Grandmaster.
Ο Karpov αντιπροσώπευσε την Σοβιετική Ένωση σε έξι σκακιστικές ολυμπιάδες, στο σύνολο των οποίων η ΕΣΣΔ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο ὢς ομάδα.
Ο Κάρποβ είχε εδραιώσει τη θέση του ως καλύτερος παίκτης στον κόσμο την εποχή που ο Garry Kasparov έφτασε στη σκηνή. Παρέμεινε ένας σοβαρός αντίπαλος (# 2 παγκοσμίως) μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Πάλεψε με τον Κασπάροβ σε τρεις αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος το 1986 (που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο και Λένινγκραντ), 1987 (πραγματοποιήθηκε στη Σεβίλλη), και το 1990 (που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη και Λυών). Και στους τρεις αγώνες ήταν πολύ κοντά: τα αποτελέσματα ήταν 11½ να 12½ (4 -5 = 15), 12-12 (4 -4 = 16), και 11½ να 12½ (3 -4 = 17) και είχε πιθανότητες νίκης μέχρι τα τελευταία παιχνίδια.
Σε πέντε αγώνες παγκοσμίου πρωταθλήματος , ο Κάρποβ σημείωσε 19 νίκες, 21 απώλειες, και 104 ισοπαλίες σε 144 παιχνίδια.
Ο Karpov έχει χαρακτηριστικά δηλώσει ότι αν είχε την ευκαιρία να παίξει τον Fischer για το στέμμα στα είκοσί του, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερος παίκτης.
Το 1992, ο Κάρποβ έχασε στον Αγώνα των Υποψηφίων ενάντια στο Νάιτζελ Σορτ. Αλλά το 1993, ο Κάρποβ επανήλθε στον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή FIDE όταν ο Κασπάροβ αποχώρησε από τις διοργανώσεις της FIDE.
Η επόμενη σημαντική συνάντηση του Κασπάροβ και Κάρποβ ήταν σκακιστικό τουρνουά του 1994 Linares. Η τελική κατάταξη εκείνου του τουρνουά ήταν: Karpov, Kasparov, Shirov, Bareev, Κramnik, Lautier, Anand, Κamski, Τοpalov, Ivanchuk, Gelfand, Illescas, Judit Polgár και Beliavsky με μέση βαθμολογία Elo του 2685, το υψηλότερο εκείνη την εποχή, καθιστώντας το ως το κορυφαίο τουρνουά που έγινε ποτέ.
Εντυπωσιασμένος από τη δύναμη του τουρνουά, ο Κασπάροβ είχε πει αρκετές ημέρες πριν από το τουρνουά πως ο νικητής θα μπορούσε δικαίως να αποκαλείται και παγκόσμιος πρωταθλητής. Ίσως ωθούμενος από αυτό το σχόλιο, ο Κάρποβ έπαιξε το καλύτερο τουρνουά της ζωής του (11/13-αήττητος!)
Το 1998 αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του υπό τους νέους κανονισμούς της FIDE, και έπαψε να είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
